xoves, 14 de xuño de 2018
xoves, 25 de maio de 2017
mércores, 24 de maio de 2017
martes, 23 de maio de 2017
luns, 22 de maio de 2017
domingo, 21 de maio de 2017
sábado, 20 de maio de 2017
venres, 19 de maio de 2017
xoves, 18 de maio de 2017
luns, 1 de maio de 2017
xoves, 12 de xuño de 2014
Lago titicaca
O Lago Titicaca(Lago sagrado dos Incas,traducido como Pedra do Puma,e coñecido por moitos nomes ou alcumes.) É o maior lago de América do Sur con uns 8300 km2 e 3821 metros ao nivel do mar,o maior lago do Titicaca e o Lago Chuchito de augas azuis e doces;as súas islas son testimonios de restos arqueolóxicos das civilizacións Aymaras.
O menor lago é o Wiñai Marka con unha paisaxe excepcional donde os Aymaras traballan na terra e na pesca tradicional.
O dato máis importante é que desembocan no lago máis de 25 ríos e ten 41 illas e algunhas moi poboadas;está localizado na fronteira de Perú e Bolivia.
martes, 10 de xuño de 2014
A muralla de Lugo
O día 24 de abril fomos recoller o premio do Correlingua 2014 a Lugo. Xa estiveramos algunhas veces nesta cidade pero nunca contestaramos ás preguntas que nos tiñamos formulado: cando estiveran os romanos en Galicia?, por que foi importante Lugo durante o imperio?, cando se construíron as murallas?. Unhas murallas que, por outro lado, son consideradas patrimonio da humanidade desde o ano 2000 pola UNESCO.
Coa axuda dun libro que se titula A muralla de Lugo, que nos regalaron o día da entrega do premio, imos tratar de dar resposta a estes interrogantes.
A chegada dos romanos
Dende o punto de vista dun romano da época a que había de ser Gallaecia era un territorio ubicado nas marxes do mundo coñecido, tras do cal abríase un enorme mar que quen sabe cabaría nunha temíbel fervenza. Por iso as terras galegas foron chamadas Finis Terrae.
Neste lugar afastado, frío e húmido, os civilizados invasores romanos só vían selva, a ausencia de viñas e oliveiras indicáballes ademais que tampouco había viño nin aceite, cousas imprescindíbeis nunha sociedade moderna.
Por outro lado, esta era unha terra salferida de aldeas e castros, seguramente subordinadas unhas ás outras, pero sen constituír nin de lonxe un estado como o romano. Nun lugar próximo a un destes poboados, que os romanos chamaban populos ou civitas, con influencia nun territorio extenso, que abarcaba desde o Lugo actual ata Padrón, asentaríase a futura Lucus Augusti.
Pero antes aínda tiñan que tomar posesión do territorio as lexións romanas.
Roma xa fixera algunhas incursións a finais do s. II a.C. con Décimo Xuño Bruto (alcumando O Galaico) ou a de Xulio César no 75 a.C., pero non deixaran de ser pequenas escaramuzas para gañar prestixio e levar algún tesouro.
Será a finais do século I a.C. cando Augusto conquiste e dominio o territorio da Gallaecia.
O campamento lexionario
Orixinariamente, a cidade de Lugo, foi un campamento romano. Unha peza arqueolóxica de granito coa incrición L. VI, é dicir, Legio VI, que foi unha das lexións que participou nas guerras de conquista das terras do noroeste peninsular asentáronse neste núcleo orixinario.
Este campamento só durou dez anos, xa que unha reorganización administrativa militar feita posteriormente por Augusto converteu o campamento nunha cidade.
A cidade romana
Lugo fundouse como cidade no 14 a.C. A nova división administrativa romana creou unha provincia denominada Gallaecia que a súa vez estaría subdividida en tres conventus (órganos administrativos, xudiciais e fiscais), que tería como capitais a Braga, Astorga e Lugo. O conventus lucensis abarcaría territorialmente a Galicia actual.
Lucus Augusti converteuse nun centro moi importante de comunicacións e relacións comerciais, ademais da capital administrativa do noroeste hispano. Esta condición debeu ser a causa de que as autoridades romanas decidiran fortificala.
A muralla
Aínda así a muralla é moi posterior. Probablemente foi erguida entre o 260-265 e o 310-325 da nosa era, cando Roma comezou a sentir a ameaza bárbara nas súas fronteiras, ademais das que proviñan das revoltas sociais no interior do propio imperio. Foi rematada no 337 na época do emperador Constantino.
A súa realización debeu exixir un importante despregue de medios humanos e económicos o que explica a súa excelente conservación.
O perímetro da muralla é unha elipse imperfecta, pois foi construída tendo en conta e aproveitando os desniveis do terreo. A lonxitude total do perímetro é de 2.678 metros e a altura oscila entre os oito e 12 metros. O camiño deronda, que é o pase actual pola cima do recinto, mide entre catro metros e medio e sete de ancho.
Na súa orixe a muralla contou con 85 torres das que quedan 72. O diámetro da plante semicircular oscila entre dez e algo máis de 13 metros. Estas sobresan do resto da muralla para poderen os soldados defender mellor desde elas os espazos laterais.
Da muralla orixinal consérvanse cinco portas: a Miña, a de Santiago, a de San Pedro, a Nova e a Falasa. As outras, ata dez coas que conta na actualidade, serían abertas posteriormente son: a do Bispo Aguirre, a da Estación, a de San Fernando, a Nova e a do Bispo Odoario, son novas e teñen un arco moito máis amplo e apainelado.
Visitar Lugo merece a pena sempre.
.svg.png)
Portas da muralla de Lugo.
1. Porta de San Fernando
2. Porta Falsa
3. Porta da Estación
4. Porta de San Pedro
5. Porta do Bispo Izquierdo
6. Porta do Bispo Aguirre
7. Porta de Santiago
8. Porta Miñá
9. Porta do Bispo Odoario
10. Porta Nova
Coa axuda dun libro que se titula A muralla de Lugo, que nos regalaron o día da entrega do premio, imos tratar de dar resposta a estes interrogantes.
A chegada dos romanos
Neste lugar afastado, frío e húmido, os civilizados invasores romanos só vían selva, a ausencia de viñas e oliveiras indicáballes ademais que tampouco había viño nin aceite, cousas imprescindíbeis nunha sociedade moderna.
Por outro lado, esta era unha terra salferida de aldeas e castros, seguramente subordinadas unhas ás outras, pero sen constituír nin de lonxe un estado como o romano. Nun lugar próximo a un destes poboados, que os romanos chamaban populos ou civitas, con influencia nun territorio extenso, que abarcaba desde o Lugo actual ata Padrón, asentaríase a futura Lucus Augusti.
Pero antes aínda tiñan que tomar posesión do territorio as lexións romanas.
Roma xa fixera algunhas incursións a finais do s. II a.C. con Décimo Xuño Bruto (alcumando O Galaico) ou a de Xulio César no 75 a.C., pero non deixaran de ser pequenas escaramuzas para gañar prestixio e levar algún tesouro.
Será a finais do século I a.C. cando Augusto conquiste e dominio o territorio da Gallaecia.
O campamento lexionario
Orixinariamente, a cidade de Lugo, foi un campamento romano. Unha peza arqueolóxica de granito coa incrición L. VI, é dicir, Legio VI, que foi unha das lexións que participou nas guerras de conquista das terras do noroeste peninsular asentáronse neste núcleo orixinario.
Este campamento só durou dez anos, xa que unha reorganización administrativa militar feita posteriormente por Augusto converteu o campamento nunha cidade.
Lugo fundouse como cidade no 14 a.C. A nova división administrativa romana creou unha provincia denominada Gallaecia que a súa vez estaría subdividida en tres conventus (órganos administrativos, xudiciais e fiscais), que tería como capitais a Braga, Astorga e Lugo. O conventus lucensis abarcaría territorialmente a Galicia actual.
Lucus Augusti converteuse nun centro moi importante de comunicacións e relacións comerciais, ademais da capital administrativa do noroeste hispano. Esta condición debeu ser a causa de que as autoridades romanas decidiran fortificala.
A muralla
A súa realización debeu exixir un importante despregue de medios humanos e económicos o que explica a súa excelente conservación.
O perímetro da muralla é unha elipse imperfecta, pois foi construída tendo en conta e aproveitando os desniveis do terreo. A lonxitude total do perímetro é de 2.678 metros e a altura oscila entre os oito e 12 metros. O camiño deronda, que é o pase actual pola cima do recinto, mide entre catro metros e medio e sete de ancho.
Na súa orixe a muralla contou con 85 torres das que quedan 72. O diámetro da plante semicircular oscila entre dez e algo máis de 13 metros. Estas sobresan do resto da muralla para poderen os soldados defender mellor desde elas os espazos laterais.
Da muralla orixinal consérvanse cinco portas: a Miña, a de Santiago, a de San Pedro, a Nova e a Falasa. As outras, ata dez coas que conta na actualidade, serían abertas posteriormente son: a do Bispo Aguirre, a da Estación, a de San Fernando, a Nova e a do Bispo Odoario, son novas e teñen un arco moito máis amplo e apainelado.
Visitar Lugo merece a pena sempre.
1. Porta de San Fernando
2. Porta Falsa
3. Porta da Estación
4. Porta de San Pedro
5. Porta do Bispo Izquierdo
6. Porta do Bispo Aguirre
7. Porta de Santiago
8. Porta Miñá
9. Porta do Bispo Odoario
10. Porta Nova
3º ESO A JORGE RIVEIRO e CANDELA ALONSO
luns, 9 de xuño de 2014
Ucraína, o meu país
Eu nacín e vivín durante os primeiros anos da miña vida en Ucraína. O meu país está situado ao leste de Europa e pertenceu ata o ano 1990 a antiga URSS.
O termo Ucraína ten dúas definicións principais: territorio fronteirizo en ruso ou país
en ucraíno.
Vivía nun pobo chamado Beresmigovata que estaba situado perto dunha importante cidade do meu estado, Mykolaiv (ucraíno) ou Nikolaev (ruso) que significa Nicolás, nome que lle puso un antigo emperador ruso que precisamente tiña ese nome e que era devoto
A miña terra é unha terra de guerras e invasións . Estivo ocupada polos turcos ata finais do século XVIII. Conquistada polos rusos, invadida polos alemáns nas dúas guerras mundiais e ocupada polos soviéticos ata que en 1990, como indiquei antes, independizouse da URSS ou da Rusia actual.
Este conflito aínda persiste na actualidade e ten dividido a poboación do meu país, pois hai áreas que queren inorporarse a Rusia
como son a península de Crimea e a parte oriental onde vive moita poboación de orixe ruso.
 |
| Avenida de principal de Mikolaiv |
Mykolaiv é unha cidade duns 500.000 habitantes que é a capital administrativa da rexión na que vivín. Está situada na confluencia de dous ríos, o Pivdenyi Buh e o Inhul a 65 km da desembocadura no mar Negro. É un núcleo moi industrial onde existen importantes estaleiros, industria mecánica e unha fábrica de cervexas que é a máis importante de Ucraína (Yantar).
 |
| Estaleiro en Mikolaiv |
Beresmigovata é un pobo moi bonito. Hel había moitos cines, teatros, bares, un parque que contaba con atraccións. O meu colexio era moi grande. Recordo que nevaba moitísimo en inverno e que os veráns eran moi cálidos e chuviosos. En verán eu me bañaba no río. Algúns dos pratos tradicionais que cociñaban na miña casa, e que a min me gustaban moito eran o verenyky, o borsaht, o holubts, ademais do polo Kiev no pastel.
Algunhas cousas que sei sobre o meu país de nacemento é que o segundo máis grande de Europa en extensión despois de Rusia, que a súa capital, Kiev, é ademais a cidade máis grande do país
con 2,6 millóns de habitantes. O idioma oficial deste país é o
ucraíno, o ruso.
Ucraína conta co segundo exército máis grande de Europa e ten unha
poboación de 46 millóns de habitantes. Na xeografía abundan as planicies
fértiles, mesetas e conta con ríos coma o Dniester (un dos ríos máis grandes do mundo) e o Bug
Meridional.
É un dos países con maior produción de enerxía nuclear do mundo. En 1986 tivo un accidente nuclear moi grave na localidade de Chernóbil.
4º ESO B Popovych, Yevgeniy
venres, 6 de xuño de 2014
LONDRES
Eu nacín na cidade de Londres. A miña infancia discurriu no barrio de Barking, na rúa Alfred's Garden's 15. Nela había un parque no que solía xogar de pequena. Era enorme e tiña moitas cousas para xogar e facer.
O meu barrio: Backing e Dagenham
Está situado no nordeste do Gran Londres (formado por 32 distritos) tamén denominado Londres Exterior. Limita con outros distritos como Havering ao leste, ao sur co río Támesis onde se sitúa, á outra beira, o distrito de Bexley e Greenwich (o famoso meridiano 0º recordades? está situado aquí), ao suroeste con Newham e ao noroeste con Redbridge.
A poboación do meu antigo barrio (ou distrito) ten na actualidade perto de 200.000 habitantes (comparade esta cantidade cos 10.000 habitantes que residen no barrio de Elviña). A maioría era poboación xove (23,3% ten menos de 16 anos) e adulta (69,2%). Os maiores de 74 anos só representa o 7,3%.
A maioría da poboación (88%) era de orixe británico, mentres que o 12% éramos inmigrantes. A procedencia era moi variopinta (hindúes, paquistaníes... aínda que a maioría éramos dos países do sur de Europa). Trátase dun barrio de clase media.
Para ir ao centro de Londres (a City) utilizabamos o tren. Eu vivía perto da estación onde estaba situado un importante centro comercial. A distancia á City era de 20 km e tardábamos uns 40 minutos.
 |
| East Street, rúa peonil e comercial de Backing |
 |
| Situación de Backing, o meu barrio |
Os mellores sitios para visitar
Os sitios que máis me gustan para visitar Londres son o Big Ben que é o reloxo do Palacio de Westminster (sede do parlamento británico). A torre Big Ben é o máis representativo da cidade. É un dos máis grandes reloxos mecánicos do mundo. Big Ben é o nome que se coñece no mundo enteiro para a torre, pero oficialmente este nome refírese ao campá principal.
London Bridge
Moitas pontes cruzan o río Támesis ao longo das súas 346 millas, pero esta é, quizais, a máis famosa, a Tower Bridge. Esta ponte é unha icona da cidade de Londres, unha imaxe universal da capital británica. As dúas torres están ligadas por unha ponte peonil proxectada para a atravesar o río. Cando os barcos atravesan as augas do Támesis ésta elévase.
London Eye
Idioma e Moeda
O tempo
É moi común considerar a Londres como unha cidade sempre gris nubrada onde sempre chove, e iso non está lonxe da realidade. O tempo en Londres cambia constantemente durante o día e, aínda que moitas veces hai temperaturas extremas nun único día é común ver nubes, choiva, frío e mesmo sol e calor. As choivas son frecuentes durante todo o ano, polo que sempre é importante levar un paraugas ou capa de choiva. O clima é temperado con temperaturas pouco extremas (nen moi frías, nen moi cálidas). Os meses máis fríos son entre decembro e marzo, cando as temperaturas medias son entre 0º e 8º C, en verán, o meses máis cálidos son xullo e agosto cunha media de 17º C..
3º ESO B Sharon Carmona Andrade
A London Eye é a maior noria xigante do mundo. Aínda que a cidade ten moitísimas atraccións tanto antigas como recentes, a máis demandada polos turistas é esta. Desde as súas alturas, pódense gozar das vistas panorámicas de Londres e os seus suburbios. Está situada á beira do Támesis, precisamente fronte ao Big Ben. Desde as súas trinta e dúas cabinas de vidro podemos tomar excelentes fotografías da cidade. En cada unha delas caben vinte persoas sentadas en bancos; ademais todas as cápsulas teñen aire acondicionado. A atracción dura unha media hora.
Idioma e Moeda
A lingua oficial é o inglés, e mentres camiñaba pola rúa, moitas veces escoitabamos falar español polo gran fluxo de turistas que había en restaturantes e outros lugares públicos era moi raro atopar alguén que falase outras linguas.
Como en todo o Reino Unido, a moeda oficial en Londres, é a libra esterlina (GBP, £) en inglés libra esterlina. Cada libra divídese en 100 peniques. Os billetes máis comúns teñen un valor 5, 10, 20, 50 e 100 libras. Tamén hai billetes de £ 1, pero son realmente raros de atopar, e tamén son impresos en Escocia. Aínda que Gran Bretaña pertence a Unión Europea, non pertence a unión monetaria do euro.
É moi común considerar a Londres como unha cidade sempre gris nubrada onde sempre chove, e iso non está lonxe da realidade. O tempo en Londres cambia constantemente durante o día e, aínda que moitas veces hai temperaturas extremas nun único día é común ver nubes, choiva, frío e mesmo sol e calor. As choivas son frecuentes durante todo o ano, polo que sempre é importante levar un paraugas ou capa de choiva. O clima é temperado con temperaturas pouco extremas (nen moi frías, nen moi cálidas). Os meses máis fríos son entre decembro e marzo, cando as temperaturas medias son entre 0º e 8º C, en verán, o meses máis cálidos son xullo e agosto cunha media de 17º C..
3º ESO B Sharon Carmona Andrade
xoves, 5 de xuño de 2014
A RUTA 66
A RUTA 66 (U.S.66) tamén é coñecida como Route 66 The Main Street of America (A rúa principal de Ámerica ) e doutras moitas maneiras. Formou parte da rede de estradas Federais de Estados Unidos . Unha das rutas federais orixinais que estableceuse o 11 de noviembre de 1926 pero aínda non estaba sinalada como tal ata o ano seguinte (1927). Orixinalmente esta famosa ruta percorre moitos estados, partindo dende Chicago (Illinois), a través Misuri, Kansas, Oklahoma, Texas, Nuevo México, Arizona y California, ata finalizar nos Ánxeles cun percorrido total de 2.448 millas (3.939 km). 
E considerada a Nai das Estradaas de América e poucas rutas
poden presumir dun espírito máis auténtico. Pese a que o seu nome deixou
de utilizarse en 1985, moitos aventureiros seguen transitando por ela
para ver o mellor dos EE.UU:.
Foi obxeto de moitas melloras e cambios de trazado, moitos de eles afectaron bastante a lonxitude da estrada, un deles foi o traslado do final dos Ánxeles a Santa Mónica .
Quizais vos preguntaredes como foi construida ou canto tardouse en facer... para este tipo de preguntas temos respotas .
Uns empresarios naturais de Oklahoma e Illinois pensaron que Estados Unidos necesitaba unha autoestrada intercontinental que conectara ambas costas. Naturalmente, pensaron que era conveniente que esta ruta pasara por os pobos dos que eles eran orixinarios. Despois de convencer da importancia desta a seus gobernantes, empezó a sua construción, que durou 12 anos .
A pesar dos centos de kilómetros é percorrida por máis de miles de persoas durante todos os meses do ano . Esta cifra aumenta no verán xa que no inverno o clima empeora e pódese interrumpir a viaxe pola razón de que, esta ruta histórica, atravesa distintas zonas montañosas .
Son un montón de quiilómetros, e os mochileiros suelen completala como
un ritual, por etapas, deténdose nalgunhas pequenas localidades que noutro tempo ofrecían comodidades ao viaxeiro (drive-ins,
moteis, gasolineras…) e agora conservan esa aspecto retro. A esencia
provinciana da Ruta 66 pódese saborear en lugares tan simbólicos
como Gemini Giant, Black Madonna Shrine, Meramec Caverns, Red Oak II,
Arcadia’s Round Barn, rancho Cadillac, rancho Big Texan Steak, Rainbow
Rock Shop y WigWam Motel, Jackrabbit Trading Post, Elmer’s Place y Bob’s
Big Boy.
Dúas recomendacións literarias básicas para ambientar a viaxe: As uvas da ira, de John Steinbeck (ou a versión cinematográfica de John Ford), unha novela clásica da Ruta 66 ambientada nos anos del dust bowl (a grande sequía dos anos 30 da grande depresión), ou No camiño, de Jack Kerouac, un himno beatnik a esta estrada que podremos completar col poema Canto a min mesmo de Walt Whitman.
3º ESO B ANDRÉS FERNÁNDEZ
Guantanamo ,Cuba
Guantánamo es la provincia más oriental de Cuba. Su capital es la ciudad de Guantánamo. La provincia limita con la base naval estadounidense de la Bahía de Guantánamo.
Tiene un área de 6.176 km² y posee una población de 511.116 habitantes (2011), de los cuales 216.936 corresponden a la capital. Ocupa el décimo lugar entre las provincias de el país por su extensión y el undécimo por su población.
En esta región predomina el relieve con elevaciones, hacia el norte y al este noreste las montañas de Nipe-Sagua-Baracoa con la altura predominante en la Sierra del Curial, pico El Gato (1.181 m); al suroeste parte de la Sierra Maestra que se alterna con valles como los de Guantánamo, Guaso y Sabanalamar. Las montañas Nipe-Sagua-Baracoa dominan la provincia, dividiendo tanto el clima como el paisaje. La costa septentrional es la región más húmeda del país, mientras la meridional es la más caliente. La principal laguna es La Salada y sus mayores embalses son La Yaya y el Jaibo.
La arquitectura de Guantánamo y su cultura son diferentes de las del resto de Cuba. La provincia está sólo a 80 km de Haití en su punto más cercano, a través del Paso de los Vientos. Guantánamo tiene también un alto número de inmigrantes y descendientes de Jamaica, Haití, Puerto Rico (caribeños y antillanos) y franceses, razón por la cual muchos edificios son comparables con los del barrio francés de Nueva Orleans.
Cuando los españoles llegaron a esta región estaba habitada por indios taínos. Los taínos que se caracterizaban por ser ceramistas y agrícolas fueron también uno de los grupos más rebeldes en su rechazo al conquistador español, se considera esta región por tanto la iniciadora de las luchas contra el colonialismo.
El poblado se fundó en el año 1796 con el nombre de Santa Catalina de Guantánamo en el centro del Valle de Guantánamo, una región fértil en la que se establecieron numerosos trapiches e ingenios azucareros los que aprovechaban la existencia de tres ríos de importancia económica: el Bano, el Jaibo y el Guaso.
Durante la Guerra de los Diez Años las tropas al mando del general Máximo Gomez trataron infructuosamente de invadir el Valle en dos ocasiones.
El 4 de diciembre de 1870 alcanza la categoría de villa y comienza un amplio desarrollo gracias a su posición estratégica con relación al comercio del café que se cultiva en las montañas cercanas, el azúcar y otros productos agrícolas.
El 24 de febrero de 1895 Guantánamo se incorpora a la guerra de independencia cuando Pedro Agustín Pérez organiza el alzamiento en la finca "La Confianza" en las afueras de la ciudad. Durante la Intervención de Estados Unidos de 1898 a 1902 la bahía cercana a la ciudad comienza a llamar la atención al gobierno interventor por sus grandes potencialidades estratégicas para el control militar del Caribe occidental.
La Enmienda Platt, ley del Congreso de EE. UU. impuesta a la 1ª Constitución cubana a principios del siglo XX, bajo la amenaza de que de no aceptarse la isla permanecería ocupada militarmente, estableció la obligación de ceder porciones de territorio para instalaciones militares a Estados Unidos. No tardó en ponerse en práctica esa exigencia.
En diciembre de 1903, EE. UU. tomó posesión "hasta que lo necesitasen" de la bahía de Guantánamo, mediante un tratado. Desde entonces y hasta la Revolución cubana (más de medio siglo) fue centro para una marcada influencia de EE. UU., y estímulo, por la presencia de ciudadanos de EE. UU. El gobierno de Cuba considera el enclave ilegal y desde 1960 se niega a recibir el simbólico pago anual del arriendo de 5.000 dólares. El señor Don Pedro Manuel Pérez regaló los terrenos para la Iglesia y La Plaza de Armas que estaban destinada a los ejercicios de las tropas española. Eran al principio unos caminitos de tierra para llegar a la iglesia; más tarde se hicieron los paseos de concreto y los jardines en forma rectangular con unos muritos de piedra alrededor.
Otro lugar muy importante en la historia de la localidad es el parque 24 de febrero, los terrenos donde radica este lo cedió Don José Rafat en 1841 y en ellos se proyectó la Plaza Isabel II. Era Isabel II la reina de España y se llamaba María Luisa. En el Centro del parque se levantó una base en la que se colocaron piezas de moneda y pergaminos con inscripciones y fechas. Dicha base estaba destinada a recibir la estatua de la reina que nunca llegó. Esta Plaza también se llamó Plaza de la Constitución. Nunca fue cementada por los españoles.
El 22 de enero de 2009, dos días después de asumir su cargo, el presidente de los Estados Unidos, Barack Obama, firma la resolución para cerrar en el plazo de un año la prisión de Guantánamo, aunque se retractó tiempo después diciendo que era inviable su cierre y que no podría cumplir su promesa.
Maravillas de Arxentina
As cataratas do Iguazú (en portugués: cataratas do Iguaçu) localízanse sobre o río Iguazú, no límite entre a provincia arxentina de Misiones e o estado brasileiro de Paraná. Están totalmente inseridas en áreas protexidas; o sector da Arxentina encóntrase dentro do parque nacional Iguazú, mentres que a porción do Brasil se encontra no parque nacional do Iguaçu. Foron elixidas como unha das «Sete marabillas naturais do mundo».
Están formadas por 275 saltos, o 80% deles sitúanse do lado arxentino. Un espectáculo á parte é o seu salto de maior caudal e, con 80 m, tamén o máis alto: a garganta do Demo, o cal se pode gozar en toda a súa maxestosidade dende só 50 m, percorrendo as pasarelas que parten dende Puerto Canoas, ao que se chega utilizando o servizo de trens ecolóxicos. Por este salto pasa a fronteira entre ambos os dous países. Pódense realizar paseos en lancha baixo os saltos e camiñadas por sendeiros apreciando algúns animais da selva semitropical pertencente ao distrito das Selvas Mixtas da provincia Paranaense.
Están formadas por 275 saltos, o 80% deles sitúanse do lado arxentino. Un espectáculo á parte é o seu salto de maior caudal e, con 80 m, tamén o máis alto: a garganta do Demo, o cal se pode gozar en toda a súa maxestosidade dende só 50 m, percorrendo as pasarelas que parten dende Puerto Canoas, ao que se chega utilizando o servizo de trens ecolóxicos. Por este salto pasa a fronteira entre ambos os dous países. Pódense realizar paseos en lancha baixo os saltos e camiñadas por sendeiros apreciando algúns animais da selva semitropical pertencente ao distrito das Selvas Mixtas da provincia Paranaense.
No ano 1542, o español Álvar Núñez Cabeza de Vaca divisou as sorprendentes cataratas do río Iguazú e bautizounas como «saltos deSanta María», nome que co tempo foi substituído pola súa primitiva denominación guaraní Iguazú .
Por entón a rexión era habitada por indíxenas da etnia mbyá-guaraní, os que ao redor de 1609 comezaron a vivir o proceso evanxelizador protagonizado polos sacerdotes da Compañía de Xesús, chamados xesuítas, os que desenvolveron exitosamente nesta rexión de Latinoamérica un sistema un sistema de reducións que chegou a contar con 30 pobos distribuídos nas rexións do Tapée La Guayrá (situados actualmente no sur de Brasil, Paraguai e en Arxentina, en toda a provincia arxentina de Misións e o norte deCorrientes). Foron as misións xesuíticas guaranís.
Por diferenzas políticas e económicas coa coroa de España os xesuítas foron expulsados en 1768.
A zona das cataratas volveu a cobrar un nuvo impulso cara a xuño de 1881 -pouco antes da federalización de Misiones- momento en que a provincia de Corrientes, que exercía a xurisdición, vendeu 50 leguas cadradas de terras sobre os ríos Paraná, Iguazú e Uruguai aSevero Fernández e Ernesto Arnadey. Estes transferiron os seus dereitos, en outubro dese mesmo ano, a Rafael Gallino quen volveu allealos a favor de Gregorio Lezama.
En decembro de 1881 Misións separouse de Corrientes e en 1882 asumiu o primeiro gobernador, Rudecindo Roca, quen dividiu o territorio en cinco departamentos. Un dos seus comandantes,Francisco Cruz, chegou ata a confluencia dos ríos Paraná e Iguazútransportando unha comisión científica alemá que buscaba terras para colonizar. Esta expedición era custeada por Ledesma(propietario das terras de Iguazú) e dirixida polo explorador Carlos Bossetti. Entre os expedicionarios encontrábase tamén Jordan Hummell, que anos máis tarde organizou a primeira viaxe de turismo ás cataratas do Iguazú. Así as cataratas son "descubertas" novamente e volveron ser admiradas.
Por diferenzas políticas e económicas coa coroa de España os xesuítas foron expulsados en 1768.
A zona das cataratas volveu a cobrar un nuvo impulso cara a xuño de 1881 -pouco antes da federalización de Misiones- momento en que a provincia de Corrientes, que exercía a xurisdición, vendeu 50 leguas cadradas de terras sobre os ríos Paraná, Iguazú e Uruguai aSevero Fernández e Ernesto Arnadey. Estes transferiron os seus dereitos, en outubro dese mesmo ano, a Rafael Gallino quen volveu allealos a favor de Gregorio Lezama.
En decembro de 1881 Misións separouse de Corrientes e en 1882 asumiu o primeiro gobernador, Rudecindo Roca, quen dividiu o territorio en cinco departamentos. Un dos seus comandantes,Francisco Cruz, chegou ata a confluencia dos ríos Paraná e Iguazútransportando unha comisión científica alemá que buscaba terras para colonizar. Esta expedición era custeada por Ledesma(propietario das terras de Iguazú) e dirixida polo explorador Carlos Bossetti. Entre os expedicionarios encontrábase tamén Jordan Hummell, que anos máis tarde organizou a primeira viaxe de turismo ás cataratas do Iguazú. Así as cataratas son "descubertas" novamente e volveron ser admiradas.
Encóntrase na coordenadas: 54°4830S 68°1830O e a 6 msnm, emprazándose sobre a baía Ushuaia, rodeada ao oeste, norte e este polos Andes Fueguinos. Dende a posición do resto de Arxentina, é a única cidade do país á que se accede cruzando parte da Cordilleira dosAndes que percorre o bordo sur da illa Grande de Terra do Lume
.jpg)
Dez curiosidades de Colombia.
Colombia é un país situado no noroeste de America do sur. Administrativamente
está dividido en 22 departamentos descentralizados e un distrito
capital: Bogotá. A cordilleira que o atravese é os Andes, está bañado
polo Océano Pacífico e o mar Caribe. Polo norte está unido a Panamá que
ata principios do século XX pertenceu a Colombia.
Algunhas das curiosidades que podemos saber sobre colombia poden ser estas:
1. No meu país hai 84 tribos indíxenas que enriquecen a diversidade e a cultura.
2. É o terceiro produtor de café no mundo. Os colombianos están especializados neste tipo de produto.
3. En Colombia unha árbore crece trece veces máis rápido que en Chile e
nove veces máis que en Canada debido a presenza do clima ecuatorial.
4. Sendo un territorio bastante máis pequeno que Brasil, temos o mesmo
número de variedades de plantas (55.000) representando o 20% das plantas
do mundo.
5. É o segundo país do mumndo en biodiversidade. O primeiro por metro cadrado.
6. Do seu subsolo extraense o 95% das esmeraldas do mundo. Boyacá é a maior mina.
7. Hai máis de 1.700 variedades de aves.
8. O pico máis alto de Colombia é o Cristóbal Colón a 5.800 m. Situado na Serra Nevada de Santa Marta.
9. En Colombia realizouse a primeira cesárea do mundo.
10. O premio Nóbel de literatura Gabriel García Márquez, que faleceu este curso, era colombiano.
mércores, 4 de xuño de 2014
Curiosidades sobre Australia.
Australia é un país moi multicultural.É formado por descendentes de inmigrantes ingleses e aborígenes e europeos de moitos asiático, africano.Todos os que visitan Australia novo con historias de encontros con
animais perigosos , serpes, arañas e medusas ou fermosas fotos de
animais como canguros e coalas , aínda que este último non son fáciles
de ver.
Cousas que pode non saber sobre este país xigantesco :
1) Estímase que os aborixes australianos viven alí hai máis de 40.000 anos.
2) Os Koalas son nocturnos e pasan de 16 a 18 horas do día durmindo.
3) 20 das serpes máis perigosas do mundo viven en Australia.
4) A auga -viva máis perigoso do mundo está na costa australiana ( cubozoans ou caixa de medusas ).
5) Os aborígenes australianos son só 2 % da poboación.
6) A palabra canguro vén de gangurru que significa " non entenden ", nunha lingua aborixe . Dise que a resposta era gangurru os nativos deu os exploradores James Cook cando solicitado para o nome do animal.
7) Hai máis de 1500 temperado de arañas.
8) A Australia é o sexto maior país do mundo.
9)Un terzo de Australia é deserto ( sobre todo no centro).
Cousas que pode non saber sobre este país xigantesco :
1) Estímase que os aborixes australianos viven alí hai máis de 40.000 anos.
2) Os Koalas son nocturnos e pasan de 16 a 18 horas do día durmindo.
3) 20 das serpes máis perigosas do mundo viven en Australia.
4) A auga -viva máis perigoso do mundo está na costa australiana ( cubozoans ou caixa de medusas ).
5) Os aborígenes australianos son só 2 % da poboación.
6) A palabra canguro vén de gangurru que significa " non entenden ", nunha lingua aborixe . Dise que a resposta era gangurru os nativos deu os exploradores James Cook cando solicitado para o nome do animal.
7) Hai máis de 1500 temperado de arañas.
8) A Australia é o sexto maior país do mundo.
9)Un terzo de Australia é deserto ( sobre todo no centro).
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)